Bhandi Thali

 

This is a traditional necklace, distinct in design and associated with royal and aristocratic settings. It appears to have deep cultural or ceremonial value. It has a Large Ruby Pendant is the focal point of the design, featuring a large, high-quality ruby, symbolizing opulence and richness. The large ruby pendant is the central piece, symbolizing wealth, power, and auspiciousness. Rubies have long been associated with royalty in Indian culture, often considered "the king of gemstones" Ratnaraj They are believed to bring good fortune and protection to the wearer. It has thick Gold Chain which is made of substantial gold, likely signifying durability and luxury. The intricate design and use of diamonds, ruby add elegance to its traditional aesthetic.This not only highlights the craftsmanship but also the wealth and status of the owner. The diamonds, though tiny, complement the ruby and add a sparkling, luxurious touch. Which has a use within royal households, indicating its exclusivity and connection to heritage. The sharp design of the pendant's ring, set with rubies, suggests meticulous attention to detail in traditional jewelry-making techniques. Necklaces like the Bhandi Thali might have been worn during auspicious occasions such as weddings, temple rituals, or royal ceremonies. Bhandi Thali is described as unique to royal households, meaning it was likely worn by queens or women of noble families during significant events. Such jewelry pieces often symbolized their lineage, heritage, and connection to divine or spiritual beliefs. Apart from hindus during a traditional Jain wedding in Karnataka, the groom presents the Bhandhi Thali to the bride as part of the marriage rituals. The pendant design may include Geometric patterns like circles or ovals.

Engravings or motifs representing auspicious symbols, such as lotuses, swastikas, or other Jain spiritual symbols. It signifies the beginning of their marital life and the blessings of the family and community.This design may vary slightly depending on the specific Jain sub-sect or community. It is often passed down from one generation to the next, carrying a familial and spiritual legacy.

In this college, we can see the nayaka period sculpture of royal women depicted in the pillars of the Madurai Meenakshi Amman Temple's Pudhu Mandapam. In that sculpture, the Bhandhi Thali is prominently shown. Additionally, I have included pictures of processional deities of devi with the thali form from the Melkote Chelvanarayanar Temple and the Nanjangud Nanjundeshwara Temple, as well as images of royal women from Mysore, including Maharajakumari Cheluvajammanni Avaru, the sister of H.H. Krishnaraja Wadiyar IV, with her consort, Sri Lakshmi Kantharaj Urs. The picture was taken during their wedding in 1898 (Collection: Ramsons Kala Pratishtana, Mysuru). The postcard pictures of royal courtyard dancers are from 1894. The visual identity unique to India was established by Raja Ravi Varma in 1894. Postcards from this press included popular lithographs and hand-stenciled works. Even in modern times, the usage of this jewel still exists in weddings among the Jain communities of northern Karnataka, where the bride wears this piece. While originally exclusive to royalty, designs inspired by such traditional pieces are now popular in bridal jewelry and festive collections in South India. Jewelers replicate or adapt these heritage designs for contemporary audiences, preserving their timeless appeal.

-- Ramu. RmN

visiri an Puthumandabam

The larger-sized palm fans were locally known as panai olai visiri hold significant historical and cultural relevance in the Madurai Chithirai Thiruvizha, a grand annual festival celebrated in Madurai, Tamil Nadu. This event, famous for its vibrant cultural displays, is deeply tied to the history, traditions, and everyday life of the local community.

Palm-leaf fans are crafted by hand, primarily by rural artisans, using leaves from the palmyra tree its a tree of great cultural and economic importance in Tamil Nadu. The use of these fans reflects the community’s sustainable practices and the traditional crafts of the region.In historical times, large fans were used in temples and royal courts to signify status and provide comfort to deities, kings, and guests. In the Chithirai Thiruvizha, they are often used during processions, symbolizing honor and reverence for the deities, particularly Lord Kallazhagar and Goddess Meenakshi.  Here in this college we could see the pictures of palam fans used in the procession and there is a sculptural reference of women holding this palm fan shown in meenakshi amman temple's puthu mandabam which was constructed in 17 th century by thirumalai nayakar from this we could understand this intact tradition has been passed on generation to generation.

Another familiar sight awaits the devotees attending the  chitirai festival . They will likely get to see the famous ‘Visiri’ (fan) thatha, as 92-year-old Natarajan has come to be called. He passed away in 2023 till now he is remerbed by the madurai people for his devotion. The moniker comes from the large peacock-feathered fan Natarajan carries to the festival every year. He uses his fan to help offer some relief to the throngs from the heat.

During the festival, idols of the presiding deities, Lord Kallazhagar (an incarnation of Lord Vishnu) and Goddess Meenakshi and sundareswarar , are carried in grand processions. Large palm fans are waved near the idols as a mark of respect and to provide symbolic "cooling" to the divine entities under the hot sun. The usage of these fans is seen as a humble offering to the divine, signifying devotion and service. 

Traditionally, palm fans have been used in Tamil Nadu for comfort during the hot summer months. In a festival like Chithirai Thiruvizha, which occurs in April or May (the peak summer season), larger fans were indispensable for keeping devotees cool amidst the crowded, open-air celebrations. Many devotees and organizations continue to distribute palm fans during the festival as a gesture of goodwill and to keep the connection to traditional practices alive.The Chithirai Thiruvizha, thus, is not only a celebration of divine legends and rituals but also a showcase of traditional crafts like palm-leaf fan-making, blending practical utility with cultural heritage.

-- Ramu Rm.N

Thappu the hand drum and Puthumandabam

The Thappu is a traditional percussion instrument widely used in the southern part of india . Tamil Nadu, Andhra Pradesh, and Telangana. It is a type of drum used in folk music, festivals, rituals, and other cultural events. The Thappu is known for its powerful and resonant sound, often creating a lively and energetic atmosphere. The circular frame of the Thappu is traditionally made from wood, such as neem or jackfruit, which is both durable and lightweight. In some cases, metal frames are used for added sturdiness. The drumhead is made from animal hide, usually goat or buffalo skin. The skin is cleaned, dried, and stretched tightly over the frame using strings or clamps.Thappu come in different sizes, typically ranging from 12 inches to 24 inches in diameter, depending on the type of performance.It is typically played with bare hands, though sticks may also be used in some rare cases. The musician strikes the drumhead with varied intensity to produce different rhythms. The Thappu has ancient roots, being integral to South Indian folk traditions for centuries.It was originally used as a communication tool to gather people during community events or warn about emergencies. Over time, it became a key instrument in folk music, temple rituals, and even political gatherings.

Thapps in Muslim tradition:

In Muslim traditions, particularly in South India, the  Thapps / daffs plays a significant role in cultural and religious practices. The Daff originates from Middle Eastern and Persian traditions. It later became popular in India through Sufi and folk music traditions.The Daff is lighter, has jingles, and is associated with melodic folk and Sufi traditions. But here in tamilnadu thapps plays a vital role and in some places daffs have been used. It is associated with Sufi music, folk songs, and Islamic rituals. Often used in celebrations like QUrs and Qawwali or traditional Tamil Muslim hymns, fostering a spiritual and celebratory atmosphere.  During celebrations of the Prophet Muhammad's birth (Milad-un-Nabi), the Thappu is used to create rhythmic beats in processions and gatherings. In Muslim weddings, the Thappu or daffs is played to mark joyous moments, such as the groom's procession  or the bride's departure. Its rhythmic beats signify celebration and unity. The Thappu is an integral part of processions during festivals and commemorative events in Muslim communities, where it sets the tempo for participants walking together in harmony. In kerala Muslim communities the usage of dhaffs exist in this college i had attached the picture of keraltes playing thapps. In tamil Nadu we could see this tradition in coastal regions Muslims especially, from nagapattiam, ramanathanpurum, thoothukudi region.

Puthu Mandapam is a historic and architectural marvel located in Madurai, Tamil Nadu, near the famous Meenakshi Amman Temple. It is a significant landmark with cultural, historical, and architectural importance. It was constructed during the reign of Thirumalai Nayak (1623–1659), one of the most prominent rulers of the madurai Nayak dynasty. Yali sculptures (mythical lion-like creatures) on the pillars symbolize strength and protection. It features 124 intricately carved stone pillars, each depicting daily routine, Royal procession, Hindu gods, mythological figures, and scenes from epics like the thiruvilaiyadal puranam, Ramayana and Mahabharata. Here the processional Deites you come and stay in this mandabam for yearly twice for (Dec -Jan )in margazhi thiruvathiri and ( May -Jun ) vasanthorchavam. Here in college I had added  pictures of drum players sculptures from (thappu ) Puthu mandabam. In this college we could see the usage of this drum still exist in the Kurumba tribe, The Kurumba people use the Thappu in worship practices, particularly during pujas dedicated to their gods.It is believed that the rhythmic beats of the Thappu help establish a spiritual connection and invite divine blessings. The use of the Thappu in rituals and celebrations helps preserve their age-old customs and heritage.With modernization, traditional practices, including the use of the Thappu, face a decline as younger generations adapt to contemporary lifestyles. From this college we could understand this age old tradition still exists in Diffrent nanes and passed one to generation to generation.

பிள்ளையார் நோன்பு

பிள்ளையார் நோன்பு வரலாறு என்னும் தலைப்பில் நாட்டுக்கோட்டை நகரத்தார் தனவணிகர் என்ற வலைபூவில் 2016 ஆண்டில் வெளிவந்த பிள்ளையார் நோன்பு பற்றிய வாய்மொழி வரலாற்று தொகுப்பு.

நகரத்தார்களின் மிக முக்கியமான நோன்பு பிள்ளையார் நோன்பு. இந்த நோன்பு நகரத்தார்களுக்கு மட்டுமே உரித்தான தனித்தன்மை வாய்ந்தது.இதுகுறித்து சொல்லப்படும் வய்மொழிகதைகள் மற்றும்  சில வரலாற்று வய்மொழி கதைகள்.

நோன்பு பற்றிய வாய்மொழி வரலாற்று கதை 1

நகரத்தார்கள் வாணிபத்தின் பொருட்டு கடற்பயணம் மேற்கொள்வர்.
ஒருமுறை சில நகரத்தார்கள் ஒன்று கூடி காவிரிபூம்பட்டினத்தில் இருந்து பயணத்தை மேற்கொண்டனர். அப்பொழுது கார்த்திகை தீபத் திருநாளன்று கடலில் சூறாவளி காற்று ஏற்பட்டு கப்பலின் திசை மாறி நிலப்பரப்பை அடைய முடியாமல் சிக்கித் தவித்தனர். தாங்கள் வணங்கும் மரகத பிள்ளையாரை நினைத்து தங்களைக் காக்கும்படி வேண்டினர்.

அன்றிலிருந்து ஒவ்வொரு நாளும் நாட்களை கணக்கிடுவதற்காக தங்கள் வேஷ்டிகளில் இருந்து ஒரு நூலை எடுத்து பத்திரப்படுத்தினர் . 21 நாட்கள் கழிந்ததும் அவர்கள் ஒரு தீவின் கரையை அடைந்தனர். அன்று சஷ்டி திதி, சதய நட்சத்திரம் கூடிய சுப தினம். தாங்கள் உணவிற்காக பயணத்தில் கொண்டு வந்த அரிசி மாவு, நெய், வெல்லம், முதலியவற்றை கலந்து பிள்ளையார் போல் பிடித்து வைத்து 21 வேஷ்டி நூல்களையும் சேர்த்து திரி போல் செய்து அந்த மாவு பிள்ளையரில் ஏற்றினர். அத்தீவில் கிடைத்த ஆவாரம் பூவைக் கொண்டு பிள்ளையாருக்கு அர்ச்சித்தனர். அவர்கள் மீண்டு வந்து காவிரி பூம்பட்டினத்தை அடைந்து, தங்கள் சமூகத்தினரிடையே நடந்தவற்றை எல்லாம் விவரித்தனர். தங்கள் மக்களில் பெரும்பாலோரைக் காப்பாற்றிய மரகத பிள்ளையாரை ஒவ்வொரு வருடமும் கார்த்திகை தீபத் திருநாளில் இருந்து 21 ஆம் நாள், சஷ்டியும் சதயமும் கூடும் நாளில் ஆவாரம் பூவும் அரிசி மாவு பிள்ளையாரும் புத்தம் புது வேஷ்டியின் நூலில் செய்யப்பட்ட திரியைக் கொண்டு விளக்காக ஏற்றி தங்களையும் தங்கள் குடும்பத்தாரையும் காக்குமாறு பிள்ளையாரை வேண்டுகின்றனர். பின்னர் அந்த மாவு பிள்ளையாரை உண்டு மகிழ்வர்.

ஆடவர்களால் முதன்முதலில் துவக்கப்பட்ட இந்த நோன்பு இன்றளவும் வீட்டின் தலைமகன் எடுத்துக் கொடுக்க மற்றவர்கள் இறைவனை வேண்டி அவ்விளக்கினை பெற்று உண்பர். வேலை நிமித்தமாகவோ வேறு காரணத்தாலோ ஆண்கள் வீட்டில் இல்லை என்றாலும் ஒரு வயது ஆண் குழந்தையாக இருந்தாலும் அந்தக் குழந்தையின் கைகளில் இருந்து பெண்கள் விளக்கினை பெற்று கொள்வர்.

நோன்பு பற்றிய வாய்மொழி வரலாற்று கதை 2

நகரத்தார் வணிகர்கள் என்பது எல்லாருக்கும் தெரியும் .
வணிகர்கள் சமணர்களாய் இருந்ததாக வரலாறு சொல்லுகிறது
அக்காலத்திலே சமண மதம் கொள்கைகைகளை வலியுறுத்துகிறதே தவிர சமண மத்தினாக வாழ வேண்டும் என்று சொல்லவில்லை .

சமண மத சடங்குகளில் இன்னமும் சில வற்றை நாம் கடை பிடிக்கிறோம் . உதாரணமாக மங்கள அமங்கள் நிகழ்வுகளில் தென்னை ஓலையினால் ஆனா தோரணத்தயை கட்டுதல் சாத்தப்பன் ,சாதுவன் என்ற பெயர் போன்றவை ஆகும் .






சமணம் குறைந்து சைவம் வளர்ந்த காலத்தேமுதலில் மன்னர்கள் ஏழாம் நூறாண்டுமுதல் சைவர்கள் ஆனார்கள்மன்னர் எவ்வழியோ மக்களும் அவ்வழியே என்பது நம் வழக்கம் .நாமும் சைவர்கள் ஆனோம்
நமது குரு ஆனவர் இருபத்தி ஒரு நாள் விரதம் இருந்தது தான் சைவர் ஆக வேண்டும் என கட்டளையிட்டார்.அவ்வாறு  நாமும் பெரிய கார்த்திகையிலிருந்து  இருபத்தி ஒரு நாள் விரதம் இருந்தது தான் சைவர் ஆனோம்.

இந்த இருபத்தி ஒரு நாளை கணக்கிட இருபத்தி ஒரு நூல் இழைகள் எடுத்து வைத்தோம் பின் இவற்றை ஒன்றிணைத்து திரட்டுபாலின் மத்தியில் வைத்து இழையாக்கி தீபம் ஏற்றி திருவண்ணாமலையானை உள்ளுனர்வதாக /உட்கொள்ளுவதாக கொண்டு இழைகள் எடுத்து கொள்ளுகிறோம்.

சைவத்தின் முதற் கடவுளாகக் ஏழாம் நூறாண்டுமுதல் கருத பெற்ற பிள்ளையார்க்கு நோன்பு இருந்து இழைகள் எடுத்து கொள்ளுகிறோம்.
நோன்பு ஆடம்பரம் இன்றி பெரிய கார்த்திகையிலிருந்து இருபத்தி ஒன்றாம் நாள் சஷ்டியும் சதயமும் கூடும் நாளில் அந்த சமயத்தில் கிடக்கும் எளிய மலர்கள் ஆகிய ஆவாரம் பூ போன்றவற்றை கொண்டு, நெய்யுடன் பிசைந்த மாவிளக்கில்இழை சேர்த்து

எல்லாவகை பொறி , எள்ளுருண்டை கடலை உருண்டை பணியாரம் திரட்டுப்பால் வெகுநாள்கள் கேட்டு போகாதகருப்பட்டி பணியாரம் செய்து படைத்து பிள்ளையாரை போற்றி வழிபடுவது வழக்கம் .இதை இன்றுவரை கைவிடாது நாம் செய்துவருகிறோம் .

நோன்பு பற்றிய வாய்மொழி வரலாற்று கதை 3

காவிரிப்பூம்பட்டினத்தில் நகரத்தார்கள் வசித்து வந்தபொது ஒரு செட்டியாரும் அவர் மகள் தெய்வானையும் வாழ்ந்து வந்தார் .செட்டியாரின் மனைவி சிவலோகப்பதவி அடைந்து விட்டார் .செட்டியார் தன் மகள் தெய்வானைக்கும் திருமணம் பேசத் துவங்கினார்.அவர் மகளுக்கும் சரிவர வரன் அமையவில்லை   அவருக்கும் அதுவொரு வருத்தம் . சுற்றத்தார் அவருக்கும் அறுதல் கூறினர் . தெய்வானைக்கும் வயது கம்மியாகத்தான் உள்ளது. கலங்காதே என்ற ஆறுதல் கூறினார் .உன் மகள் திருமணத்திற்கும் பின் உன்னை பார்த்துகொள்ள ஆள்வேன்டாமா அதானால் நீ ரெண்டாம் திருமணம் செய்துகொள் என்று அறிவுரைகள் கூறினர் .

சில ஆண்டுகள் மீதும் ஓடின அப்போது செட்டியார் வரண்தேடிய போதும் கிடைக்கவில்லை . அவர் காதுக்கும் அரசல்புரசலாக சில செய்திகள் வந்தன செட்டியாருக்கும் ஒரே மகள் வேறுயாரும் இல்லை செட்டியாரும் தனிக்கட்டை சரியாக திருமணத்திற்கு பின் முறைகள் செய்வாரா என்று யோசித்து பெண்ணை திருமணம் செய்துகொள்ள தயங்கினர் என்பதை தெரிந்து கொண்டார் .செட்டியார் தன் மகளிடம் உறவினர்கள் சொல்லியத்தை அழைத்து சொன்னார் அப்போது அவள் தன் வாழ்கையை மனதில் கொண்டும் தன் தந்தையின் இரண்டாம் திருமணத்திற்கு சம்மதம் சொன்னாள்.

செட்டியாருக்கும் திருமணம் ஆனது .புதியதாக வந்த சின்னதாலும் வீட்டில் உள்ளவர்களை நான்றா பார்த்துக்கொண்டாள். ஓர் ஆண்டு சென்றது .பின் தனக்கு ஒரு பிள்ளை பிறக்கவில்லை என்று எண்ணி வருந்தினாள் அதற்கும் காரணம் தெய்வானையென நினைத்து அவளை படாத பாடு படுத்த துவங்கினாள் .பலமுறை அவள் தெய்வானையை கடிந்து கொண்ட போதெல்லாம் செட்டியார் சமாதானம் செய்துவைப்பார். செட்டியார் தன் புதுமனைவியை கடிந்து கொள்ளாமல் பொறுத்துக் கொண்டு இருந்தார் .தன் மகளுக்கும் திருமணம் பேசத்துவங்கினார் இப்பொது தெய்வானையின் சின்னத்தாவிற்கும் பயந்து யாரும் பெண்ணெடுத்துக் கொள்ள தயங்கினர் .
தெய்வானையை எப்படியாவது வீட்டை விட்டு வெளியேற்றிவிட வேண்டும் என்று எண்ணி எல்லா வீட்டு வேலைகளை எல்லாம் செய்யச் சொல்லி துன்புறுத்தினாள்.அவளும் எதுவும் சொல்லாமல் சரியென்று இசைந்து செய்துவந்தாள். அன்று திருக்கார்த்திகையின் முதல் நாள் தெய்வானையின் சின்னதா எண்ணெய் தேய்த்து தலைமுழுக சென்றால். அப்படி அவள் செல்லும் பொது அவள் அணிந்திருந்த வைரத்தொடையும் வைர மோதிரத்தையும் இராண்டான் கட்டில் உள்ள பட்டசாலையில் ஒரு தூணுக்கு அருகில் வைத்துச் சென்றாள்.

அவள் குளித்து விட்டு வந்து பார்த்த பொது அங்கு வைத்திருந்த வைரமோதிரம் காணமல் போனது .அது தெய்வானையின் அம்மாவுடையது .அதை சின்னாத்தாள் அணிந்து கொண்டிருந்தார். இப்பொது இந்த வைரமோதிரம் காணாமல்போனதும் இதை தெய்வானைதான் திருடிவிட்டால் என அவளை திட்டித்தீர்த்தாள்.இதை பொறுக்காமல் அவளும் அலுதுபுலம்பினால் .மறுநாளும் சின்னதா விடவில்லை பெரியனாலும் அதுவுமாக இவர் வாயிலா விழுவது என்று மாலை பூசை முடிந்துதும் அழுதுகொண்டே வீட்டை விட்டு வெளியேறினாள் தெய்வானை .



தான் செய்யாத தவறுக்கா இப்படி துன்பத்தை அனுபவிப்பதை விட உயிரவிட்டுவிடலாம் என்று எண்ணி விட்டை விட்டு வெளியில் வந்தவள் வழியில் மரகதவிநாயகரை கண்டு வழிபட்டு தனது குறைகளை அழுது கொட்டி முறையிட்டால் பின் இங்கு விநாயகர் சன்னதியில் உண்ணா நோன்பிருந்து தன் உயிரை விட முடிவெடுத்தால் .அப்படி அவள் செய்ய முற்படும் பொது தெய்வானையின் தந்தை செய்தி அறிந்து தன் மகளை சமாதானம் செய்து அழைத்து செல்ல முற்பட்டார் .கோயில் குருக்களும் சேர்ந்து சமாதானம் செய்து பார்த்தார் . தெய்வானை தொலைந்த மோதிரம் கிடைக்கும் வரை நன் உண்ணாமல் நோன்பு இருப்பேன் இங்கிருந்து வரமாட்டேன் என்று அழுத்தமாக இருந்தால் . சரி நான் தினமும் விநாயகருக்கும் பூசை வைக்க வரும்போது வீட்டில் இருந்து சிறிது தினையும் தேனும் உடன் நெய்யும் கொண்டுவருகிறேன் அதை மட்டுமாவது உண் என்றார் குருக்கள்.சரியென்று சம்மதித்தால் தெய்வானை .
குருக்கள் தேன் ,திணை ,நெய் கொண்டுவந்து கொடுத்தார் தினமும் பூசைக்கு வரும்போது காலையில் தெய்வானையிடம் தருவார் .தெய்வானை தினமும் விநாயகரின் வேட்டியில் இருந்து தினம் ஒரு நூலாக எடுத்து திரியாக திரித்து விளக்கேற்றிவைத்து குருக்கள் கொடுத்த நெய் ,தினையும் தேனையும் கலந்து விநாயகருக்கும் படைத்தது வழிபட்டு பின் உண்டால் இப்படியே 21நாட்கள் சென்றன அன்று மாலை விநாயகர் சன்னதியில் இருந்து கருப்பு எறும்பு (பிள்ளையார் எறும்பு ) சாரைசாரையாக வெளியில் வந்தன .

இவற்றை கண்டு குருக்கள் பின் தொடர்ந்தார் .அப்போது அவை தெய்வானையின் வீட்டுக்குள் சென்ற இவற்றை செட்டியாரும் பார்த்து பின் சென்றார் . எறும்புகள் இரண்டாம் கட்டுக்குள் தெய்வானையின் சின்னதா நகைகள் கழற்றி வைத் தூண் அருகே துளையிட்டு உள்ளே சென்ற இதை கண்ட செட்டியார் .அங்கு வேலையாளை விட்டு தோண்டச்சொன்னார் அப்போது அங்கிருந்து சில எலிகள் ஓடின பின் சற்று தொண்டிபார்தல் அங்கு காணாமல் போன மோதிரம் இருந்தது .

இதை கண்ட செட்டியார் , தெய்வானையின் சின்னதா , குருக்கள் மூவரும் அதிசயித்து மெய்மரந்தனர். சின்னதா தான் செய்த தவறை நினைத்து மனம்திருந்தி கண் கலங்கி அழுதால் . பின் வீட்டில் இருந்த மூவரும் கோவிலை நோக்கி சென்றனர் . உடன் இந்த செய்து அங்கிருந்த மக்கள் மத்தியில் பரவி அவர்களும் அந்த பெண்ணை பார்க்க சென்றனர் . தெய்வானையை பார்த்தது அவளுது சின்னதா ஓடி வந்து கட்டிக்கொண்டு அழுதால் தான் செய்த தவறை மன்னிக்கசொல்லி கேட்டால் தெய்வானையை தன் மகளாகா நினைத்து தனக்கு பிள்ளை இல்லை என்ற குறையில் இருந்து விடுப்பது தெய்வானையை சொந்தமகளாகவே நினைத்து வீட்டுக் அழைத்து சென்றால் . இதை கண்ட மக்களும் சாதாரண ஒரு பெண் இப்படி நோன்பிருந்து இதை நாட்கள வழிபட்டு இத்தகைய பலனை பெற்றதை பார்த்து அவர்களும் தங்கள் இல்லங்களில் இந்த நோன்பை அனுசரித்து வழிபட்டனர்.இப்படி அவர்கள் வழிபட அவர்களுக்கும் தாங்கள் எண்ணியது ஈடேறி குடும்ப ஒற்றுமை மேலோங்கியது . தெய்வானை அனுசரித்த அந்த 21 நாட்கள் திருக்கார்த்திகையில் இருந்து 21 அதாவது சஷ்டியும் சதயமும் கூடும் நாளில் தொலைந்த வைரமோதிரம் கிடைத்தது. இதையே இன்று நாம் கொண்டாடும் பிள்ளயார் நோன்பு.


இங்கு சில நாட்கள் முன்பு பிள்ளையார் நோன்பு பற்றி இளையதலை முறைகும் கூறுவோம் என்று எழுதிய பதிவு , 6௦ ஆண்டுகள் முன்பு பிள்ளயார் நோன்பு கொண்டாடிய விதம் பற்றிய பதிவுகள் செய்திருந்தோம் அதன் தொடர்சியாக சிலர் பிள்ளயார் நோன்பு உருவான காரணம் பற்றி வினவினர் . பிள்ளையார் நோன்பு குறித்து கூறப்படுகிற மூன்று விதமான வாய்மொழியாக சொல்லப்படும் வராலாற்று கதைகள் இவையே .

---------------ஆ.தெக்கூர்.இராம.நா.இராமு

நீலநாயக பதக்கமும் சன்னவீரமும் :

மதுரை மீனாட்சி சுந்தரேஸ்வரர் கோவிலுக்கே உரிய தனித்துவமான அனிமணிகள் பலஉள்ளன அவற்றுல் தனித்துவமாக திருமலைநாயக்க மன்னர் நீலநாயக பதக்கமென்ற ஒரு பதக்கமும் செய்து கொடுத்திருக்கிறார். இது பட்டை தீட்டாத பெரிய பெரிய நீலக்கற்கள் பொதிந்த பதக்கம். உலகத்திலுள்ள நீலக்கற்களுக்கே நாயகமான கற்கள் போல இப்பதக்கத்திலுள்ளவை அறிதான

கற்களாக கருதப்படுகின்றது.

இப்பதக்கத்திலுள்ள நீலக்கற்கள்

தோன்றுகின்றன. இவை உருவமும்

பளபளப்பும், அழகும், கவர்ச்சியும், பொலிவும் கொண்டவை. ஏழாம் எட்வர்டு இளவரசர் ஒருமுறை இந்தியாவுக்கு வந்திருந்தபோது மதுரைக்கோயில் பார்க்கவும் தமிழகம்bவந்தார். மதுரையில் அவர் கோவிலையும் கோவிலிலுள்ள ஆபரணங்களையும் பார்த்து மகிழ்ந்தார் இந்த நீல நாயகப் பதக்கம்பார்த்து அப்படியே சொக்கிப்

போனார். பதக்கத்திலுள்ள பெரிய

நீலக்கற்களின் பருமனையும், பட்டையிடாத நிலையிலும் கற்களின் அடிப்பக்கம் திறவையாயிராமல் தகடு பொருத்தி மறைத்திருந்தும் அதன் வனப்பும், எந்தப்பக்கமாகப் பார்த்தாலும் பரவும் பளபளப்பும், ஒளியும் ஊடுருவித்

தெரிவதையுங் கண்டு  ஆபரணங்களிலேயே இது மிகமேலான தெனப் பாராட்டி, அவ்வளவிலும் அமையாது தம் தாயாரான

விக்டோரியா மகாராணியார்

பார்த்து மகிழ்வதற்காக இலண்டனுக்கும்

கொண்டு சென்று திரும்பக்கோயில்

கொண்டு வந்து சேர்ப்பித்தாரெனச்

சொல்லப்படுகிறது . அதனால் இப்பதக்கம் 'LondonReturned Gem' என்றும் அழைக்கப்படுகின்றது 

மிக தனித்துவமான ஆபரணங்களில் இதுவும் ஒன்று. எந்த பக்கம் பார்த்தாலும் பளபளப்பும், ஒளியும் ஊடுறுவி பளிச்சிடும் இந்த பதக்கத்தில் பத்து பெரிய நீல கற்கள், இரண்டு மாணிக்கம், ஒரு கோமேதம், நான்கு முத்துக்கள் கொண்டு செய்யப்பட்டுள்ளது. இதன் எடை தோராயமாக 30 பவும் இருக்கும் (21 தோலா).தோலா / தோலாத் - தோலா + தங்கம் = தோலாத் தங்கம். மிகவிலை மதிப்புடைய தங்கத்தை விற்பனைக்கு வைக்கும்போது கிராம், சவரன், பவுன், தோலா, பிஸ்கட் என்று எடையை ஆதாரமாகக்கொண்டு வகைப்படுத்துவார்கள். அதன்படி ஒரு தோலா என்பது 11.600 கிராம் எடையுள்ளத் தங்கமாகும். இன்றும் ஆந்திரப் பகுதிகளில் தங்கத்தை தோலா எடையில்தான் குறிப்பிடுகிற வழக்கம் இன்றளவும் உள்ளது.

நீலநாயக பதக்கம் மன்னர் திருமலை நாயக்கமன்னர் கோவிலுக்கு கொடையாக அளித்தது இது உள்ளங்கை அளவு வட்டமான ஒருவகை பதக்கம். இது அரசமரபினருக்கே உரிய ஒருவகை அணிகலன் . இந்த பதக்கம் சன்னவீரத்துடன்  நீட்ச்சியாகவே பார்க்கமுடிகின்றது. 

சன்னவீரம் என்பது போர் கடவுள்கள், போர் வீரர்கள் மட்டும் அணியும் ஒருவகை வீரச்சங்கிலியாகும். இதனை நாம் பல்லவர், சோழர் கால சிற்பங்களில் இன்றும் காணலாம். இங்கு எடுத்துக்காட்டாக சில குறிப்பிட்டதக்க சன்னவீரத்தின்  படங்களை தொகுத்துகாட்டப்பட்டுள்ளது.

 இந்த தொகுப்பில் கி.பி4ஆம் நூற்றாண்டை சேர்ந்த ரோமானிய காலத்திய தங்க உடல் சங்கிலி ஒன்று  ஹோக்ஸ்னே ஹோர்டில்1992 ஆண்டு கிடைத்துள்ளது. இது தற்போது லண்டனில் உள்ள V&A அருங்காட்சியகத்தில் உள்ளது.சஃபோல்க்கில் என்ற ஒரு உலோகக் கண்டுபிடிப்பாளரால் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது இது அமேதிஸ்ட் மற்றும் கார்னெட்டுகள் கொண்டு மையத்தில் பதக்கம் செய்யபட்டுள்ளது மேலும் நுண்ணிய வேலைப்பாடுகள் கொண்ட நான்கு சிங்கத் தலைகளால் அலங்கரிக்கப்பட்ட சங்கிலி முனையங்கள்  அந்த பதக்கத்துடன் இணைக்கப்பட்டுள்ளது. 

இந்த வகையான உடல் சங்கிலிகள் ரோமானிய கலையில் தோன்றும் அவர்களின் கடவுளரான வீனஸ் அல்லது நிம்ஃப்கள் ஆகியோருடன் தொடர்புடையதாக பார்க்கபடுகின்றது. மேலும் இது  மரியாதைக்குரிய உயர் பதவியில் இருந்த இருப்பாலர்களும் அணிந்துள்ளனர். இது சன்னவீரத்துடன் ஓத்த ஒரு நகையாக நாம் பார்க்கமுடிகின்றது.

மதுரையில் உள்ளது போல  மற்றுமோர் நீலநாயக பதக்கம் பூலோக வைகுண்டம் என அழைக்கப்படுகிறது. காவிரி மற்றும் கொள்ளிடம் ஆறுகளால் சூழப்பட்ட தீவில், சிறப்புமிக்க 108 வைணவத் திருத்தலங்களுள் முதன்மையான அரங்கநாதசுவாமி கோயிலில் உள்ள ஸ்ரீ பெரிய பிராட்டியாரின் நாயகனான  நம்பெருமாள்( உற்சவர் ) மற்றவர்களை விட உயர்ந்தவர் என வேறுபடுத்தி காட்ட அவருக்கு மட்டுமே உரித்தானவும் மற்றவர்களிடம் இல்லாத உயரிய பல அஸாதாரண ராஜ போக உபசாரங்கள் செய்யப்படுகின்றது. ஸ்ரீ நம்பெருமாள் மற்ற தேவதாந்திரங்களை விட உயர்ந்தவர் என உலகிற்கு பறை சாற்றும் விதமாக நம்பெருமாளிடம் மட்டுமே இருக்ககூடிய ஒப்பு உயர்வு பெற்றதான, ஸ்ரீநம்பெருமாள் திருமார்பில் திருமகளின் வாசஸ்தலமான  பெரிய பிராட்டியார் வீற்றிருக்கும் ஸ்ரீவத்சம் ( திருமரு ) உறைவிடத்தின் அருகில் நம்பெருமாள் திருமார்பில்,சந்தனத்தோடு, குங்ககுமப்பூ, பச்சை கற்பூரம், சேர்த்து,மை போல் அரைத்து,அந்த சந்தன பரலையை தன் திருமார்பில் தரித்து கொண்டு அதன்மேல் நீல நாயகத்தை அனுதினமும் சாத்திக்கொண்டு சேவைசாதிக்கின்றது. இந்த நீல நாயக பதக்கம் மதுரை மற்றும் திருவரங்கத்திற்கே உரிய தனித்துவமான நகைகள். தற்காலத்தில் நம்பெருமாளை பார்த்து மற்ற எம்பெருமாள் கோவில்களிலும் பெருமாளுக்கு அணிந்திருந்தாலும் இந்த  பழைய நகையின் வடிவழகிற்கு ஈடாகாது. மேலும் வைணவத்தில் இந்த நீலநாயாக பதக்கத்திற்கு கௌஸ்துபம் என்று மற்றொரு பெயரும் உண்டு. கவுஸ்துபம் என்பது ஒரு வகை ஆபரணத்தை குறிக்கிறது, இது பஞ்சராத்ரா, பத்மசம்ஹிதை மற்றும் வைகானஸ-ஆகாமங்கள் திருமாளுடன் தொடர்புடைய ஒரு முக்கியமான அணிகலனாக இதனை சொல்கிகின்றன. கௌஸ்துபமணி என்பது ஐந்து ரத்தினங்களால் (முத்து, மரகதம், மாணிக்கம் , நீலம் மற்றும் வைரம்) வகைப்படுத்தப்படும் ஒரு சிறப்பு நகையாகும், இது ஐந்து மொத்த கூறுகள் அல்லது பஞ்சபூதங்களை (பூமி, நீர், நெருப்பு, காற்று, ஈதர்) குறிக்கும். சமுத்திரமாஞ்சனாவின் புராணத்தின் படி

தேவர்களும் அசுரர்களும் அமிர்தத்தைப் பெறுவதற்காக பாற்கடலை ( சமுத்திர மதனம் ) கடைநதனர். அப்போது, ​​பதினான்கு நகைகள் ( இரத்தினங்கள் ) கடலில் இருந்து வெளிப்பட்டன. வெளிவந்த முதல் சில பொக்கிஷங்களில் கௌஸ்துபமும் ஒன்று இது ஒரு "சிறந்த இரத்தினம், தாமரைபோன்ற வடிவுடைய மாணிக்கம்" என்று விவரிக்கப்படுகின்றது . இது ஐந்து ரத்தினங்களைக் கொண்ட ஆபரணமாக குறிப்பிடப்படுகிறது, இது ஒரு பதக்கமாகவோ  அல்லது விஷ்ணுவின் நீண்ட வனமாலையையும் அவரின் திருமார்பில் அலங்கரிக்கும் ஒரு சிறப்பு அம்சமாக அறியப்படுகிறது. அனைத்து இரத்தினங்களிலும்  மிக அற்புதமான இரத்தினம் என்று நம்பப்படுகிறது  மேலும் இது தெய்வீக அதிகாரத்தின் அடையாளமாகவும் கருதப்படுகிறது.அதன் நீட்ச்சியாகவே இதனை அரசர்களுடனும் போர்வீரர்களுடன் தொடர்புபடுத்தி பார்க்கமுடிகின்றது.

-- இராமு இராமநாதன் RM N

Kundrakudi rock cut temple

The Pandyas are known for their significant contribution to South Indian temple architecture, particularly through their rock-cut temples, which represent some of the earliest forms of structural and monolithic temple construction in Tamil Nadu. These temples reflect their patronage of art, culture, and devotion to Hindu deities, particularly Shiva and Vishnu. The Kundrakudi Pandiya Cave Temples are ancient rock-cut temples located in Kundrakudi, a small village near Karaikudi in Tamil Nadu, India. These temples are renowned for their historical, architectural, and religious significance, reflecting the rich heritage of the Pandya dynasty, which flourished in the region. These temples were constructed during the Pandya period, around the 8th century CE. They showcase the typical Pandya style of architecture, which emphasizes simplicity and elegance.The sanctum sanctorum houses deities, typically dedicated to Lord Shiva or other Hindu gods. The Cave is with sanctum sanctorum and Ardha mandapam. The ardha mandapam is supported by 2 square pillars and 2 pilasters.

 In sanctum sanctorum square shaped Shiva Lingas are excavated from the mother rock. Rishaba is in front of the middle Cave. Dwarapalakas are on the side of the front ardha mandapam. The Dwarapalakas were shown in thribangha posture keeping one hand on the thandam and a snake is coiled on it and the other hand is in kadi hastam posture.

In the next panel Mahavishnu with 4 hands is shown along with Garuda but this Maha Vishnu is not in the usual posture he rests his lower left hand on Garuda and holds something in the right hand. Here Even Garudan is in unusual posture he is shown with folded hands we could see similar garuda in pillaiyarpatti rock cut cave temple too. The first cave is with panels of Murugan, Dwarapalakar, Maha Vishnu, Brahma, Lingothbavar, Brahma, Sankara narayanar, Natarajar in Chathura nadanam with 4 hands and two Shiva ganas playing musical instrument to Natarajar’s dance, Kotravai with 8 hands holding various weapons. Two Navakanda and Arikanda sculptures are shown below. All the original sculptures are finished with lime motor and colourful painting was done unfortunately I havent take the pictures of these sculptures. And a Chandikeswarar bas relief is carved before the cave. He is sitting in padmasanam and keeping both hands on thigh. The right palm is open and facing upwards. There is a vinayagar shown with four hands which looks similar at pillaiyarpatti karpagavinayagar Sculpture carved on the right side of the rock. Bhairavar, Raishabam, Sri Valli Devasena Subramaniyar are in front of the Cave.

 There is Pandya period Tamil vattezhuthu inscriptions are found on the pillars. The latter maintained and extended during Chozhas and Vijayanagara’s period. One of the Pandya period Vattezhuthu inscriptions mentions the name of this rock cut cave as “Masilicchuram” means “Mayil Malai eswaran koil”. And there is The Chozha period inscriptions recorded from this Rock Cut Cave Temple belongs to Rajraja-I and Kulothunga Chozha-I. 

The rock cut Cave was extended with structural mandapam, in which two shrines are also during Vijayanagara Nayakas period. Part of Saptamatrikas and Jyeshtadevi sculptures of pandiya period are kept in front of a shrine.

Kundrakudi is easily accessible by road from Karaikudi, which is well-connected by bus and train.Early mornings or evenings are best time to visit this spot.

--Ramu. Rm.N

Honey bees in indian jewelry and literature

In Indian jewelry, honey bees have historically held both decorative and symbolic significance. They are often incorporated into jewelry designs that reflect themes of nature, fertility, beauty, and devotion, and their presence represents prosperity, love, and transformation. Indian jewelry artisans use bees as a motif across various styles, from temple jewelry to modern designs, drawing inspiration from their connection to nature and mythology. Here are some ways honey bees are represented in Indian literature and philosophy.

Honeybee in Tamil literature

Honey bees have a rich presence in Tamil literature, often symbolizing various aspects of beauty, nature, and love. They are depicted in classical Tamil poetry, particularly in the "Sangam" literature, which dates back over two thousand years. In these ancient texts, honey bees appear as motifs for beauty, fertility, the arrival of spring, and as a metaphor for romantic longing and devotion.

Honey bees in Sangam poetry are commonly used to describe the emotions of lovers (Symbol of Love and Romance). They are often compared to the lover who is drawn irresistibly to their beloved, just as bees are attracted to flowers for nectar. Poets liken the hum of bees to the whispers of lovers, and bees moving from flower to flower are used as metaphors for the curiosity and affection in romantic relationships.

Some reference from Tamil literature has been listed here. Akananuru -4-10; 46 Ainkurunuru - 90

Narrinai 290 men are like bees visiting many women, 277 Kuruntokai 2, 392 Purananuru - 70; narrinai -55, akam 332 -six legged. Most of the Tamils would have heard this beautiful poem, but in a different context. In Thiruvilayadal Puranam, written in the 16th century, this poem is imagined as the one given by Shiva to poet Dharumi to present in Pandiyan's court to clear his doubt. Which is opposed by Pandiyan's minister Nakkeeran; since he questioned the poem penned by Shiva himself, Nakkeeran was burnt to ashes by Shiva. But this poem is from Kuruntokai 2, 392 

கொங்கு தேர் வாழ்க்கை அஞ்சிறைத் தும்பி! 

காமம் செப்பாது, கண்டது மொழிமோ: பயிலியது கெழீஇய நட்பின், மயில் இயல்,

செறி எயிற்று, அரிவை கூந்தலின் நறியவும் உளவோ, நீ அறியும் பூவே?

O' exquisitely winged bee, You judiciously suck honey! Tell me not what I wish to hear, But truth as you know crystal clear: This girl who I'm rightfully in love with, She of peacock's grace, and perfect teeth Do you know of flowers more fragrant than her tresses.

They are meeting secretly. She is shy, he is desperate. He gets close to her and smells her hair. He sees a bee buzzing around the flower string in her hair. He asks the bee “O’ bee with beautiful wings! You are selective in choosing honey flowers to suck. I have a doubt. Tell me the truth as you’ve known. Don’t tell me what I want to hear because you are in my country. This girl whom I am in love with is graceful like a peacock. Her teeth are even and perfect. Is there any flower that you have seen that is more fragrant than the hair of this girl?”

ஐங்குறுநூறு 90, ஓரம்போகியார், மருதத் திணை – பரத்தை சொன்னது, தலைவியின் தோழியரும் தலைவனும்கேட்கும்படியாக

மகிழ்நன் மாண் குணம் வண்டு கொண்டன கொல்?

வண்டின் மாண் குணம் மகிழ்நன் கொண்டான் கொல்?

அன்னது ஆகலும் அறியாள்,

எம்மொடு புலக்கும் அவன் புதல்வன் தாயே.

On hearing that his wife is upset with her, the courtesan says :

Did the bee acquire her husband’s wonderful trait? Or did her husband acquire the bee’s wonderful trait? She doesn’t know the reality,

His son’s mother, who is irked with me.

He left his wife and spent time with his courtesan. Now he has moved on to other women. But his wife is still upset with the courtesan and bad mouths her. Hearing this, the courtesan says “Her husband is like a bee that moves from flower to flower. Whether he got that trait from the bee or the bee got the trait from him, I don’t know. His son’s mother (wife) is not aware of the reality and is angry with me. But he has left me too.” this is from Ainkurunuru - 90.

We can relate Kuruntokai 2, 392 sangam literature poem with Madurai Meenakshi is traditionally depicted with a peral studded crown ( muthu chorugu) where a colourful honey bee rests in the center. The honey bee on her crown highlights her beauty and allure, much like a flower that attracts bees. And we can see a honey bee made of red sapphire in her Pearl studded Plait Ornament (jadanagam) in this college i have attached that too 

Bees in thirumurai & thirupuzhal : 

Thevaram, the collection of devotional hymns composed by the Tamil Saiva poet-saints Appar, Sundarar, and Thirugnana Sambandar, honey bees are used as poetic symbols that evoke natural beauty, devotion, and the spiritual connection between humans and the divine. Thevaram hymns, dedicated to Lord Shiva, vividly describe elements of nature to convey the beauty of Shiva’s abodes and to express profound feelings of love, longing, and surrender. Honey bees are often mentioned in ways that reflect their attraction to fragrant flowers and their unyielding devotion, which poets liken to the devotion of a true devotee to Shiva.

The honey bee’s attraction to flowers is used as a metaphor for the soul’s attraction to Shiva. Just as the bee is drawn to the flower for nectar, devotees are irresistibly drawn to Shiva, seeking his grace and blessings. This image expresses how a devotee, like a bee to a flower, is instinctively pulled to the divine.  

In many hymns, the poets describe Shiva’s holy abodes as paradisiacal places filled with fragrant flowers, lush groves, and buzzing honey bees. The presence of bees adds life to these descriptions, painting a vivid picture of the divine sanctity and natural richness of places like Chidambaram, Thiruvannamalai, and other sacred sites associated with Shiva. The bees collecting nectar in these places symbolize the bliss and purity of devotion that pervades Shiva’s holy sites. Just as a bee gathers nectar to create honey, the spiritual seeker is encouraged to gather the “nectar” of wisdom, devotion, and righteous action, gradually refining the soul. This journey is reflected in Appar’s and Sambandar’s hymns, where they describe the process of spiritual purification and the ultimate attainment of Shiva’s grace as a process that is natural and transformative, akin to a bee’s role in nature.

In certain contexts Manikkavacakar describes, bees may also represent a messenger or a means of communication between the devotee and Shiva. Much like how bees carry pollen from flower to flower, a devotee’s prayers are carried by love and devotion to reach the divine. This reflects the intimate connection between the soul and Shiva, where even the simplest elements of nature become part of the spiritual relationship.

இன்புறு வண்டிங்கு இனமலர் மேற்போய்

உண்பது வாச மதுபோல் உயிர்நிலை

இன்புற நாடி நினைக்கிலும் மூன்றொளி

கண்புற நின்ற கருத்துள்நில் லானே. 

Thirumandiram 10.5.8

Lord is the Light Beyond Visible Reach

 The bee, that nectar seeks, flies high for its flower on top And there, alone, it sucks the fragrant juice; Even so, they who seek the blessed grace divine, Aspire for the Light beyond visible reach of eyes.

The bees go in search of hidden nectar and collect it. They only know which flowers have got the nectar and use their fragrance. In the same way God seekers go in search invisible God and enjoy Hum.

ஈட்டிய தேன்பூ மணங்கண் டிரதமும்

கூட்டிக் கொணர்ந்தொரு கொம்பிடை வைத்திடும்

ஓட்டித் துரந்திட்டு அதுவலி யார்கொளக்

காட்டிக் கொடுத்தது கைவிட்ட வாறே.

Thirumathiram 10.3.4

The Bee Stores Honey Only to be Appropriated by Others; So is Your Hoarded Wealth The industrious bee from flower to flower hops,

Seeking, scenting, gathering its store of honey sweet; But soon the subtle thief digs and steals the hoarded wealth; Likewise, our earthly treasures the same story repeat.

If you store money like a bee it will be used by someone else. That is what happened to the hoarders on earth- Tirumular in his Tiumanthiram.

In Thirumaris , honey bees serve as a powerful metaphor for the devotee’s love, longing, and journey toward spiritual fulfillment. Through this imagery, Manikkavacakar and poetes captures the essence of bhakti (devotion), emphasizing a deep, personal connection with Shiva, much like the bee's intimate bond with the flower from which it draws nectar. In thiruvathaoor manikavasagar temple we can see a honey bee pendant made of gold has been used during the annual processions we can relate this bee with his poem Thirukothumbi" in Thiruvasagam captures the essence of devotional longing and love for the divine, with the honey bee symbolizing the devotee’s unending pursuit of divine connection.

In Thiruppugazh arunagirinathar often describes the six abodes of Murugan (Arupadai Veedu), where each is associated with natural beauty, including flowers and bees. The presence of bees in these divine abodes emphasizes Murugan’s connection to vibrant life and the natural world, portraying him as a god who is both protective and nurturing toward all creatures. This also reflects the belief that Murugan’s divine presence brings vitality and abundance to his surroundings. We can see this representation as a pendents and charms in thiruchendur subramaniaya swamy temple. In this pendant we could see the bunch of honey bees flying around the star where the star represents karthikeyar and he is enclosed by his devotees. 

Bees in hindu philosophy 

In Hindu philosophy, honey bees hold profound symbolic meanings, appearing in spiritual texts and mythology. Hindu gods even have weapons related to bees, such as Kama, the god of love, who has a bowstring of bees. In Indian mythology, Honeybees form the string of #Kama's bow made of sugarcane, symbolizing that the love arrows of god are sweet but also painful. Kāma shoots five flowery arrows triggering the five effects of desire: attraction, followed by disturbance, burning, desiccation and, alas, destruction. Bees and their hum are always mentioned as Kāma's subsidiary weapons.Bees symbolize the arrows of love, which are sweet and painful. The buzzing of bees is taken by poets as a romantic sound inciting love; hence, people who long for an absent or unwilling lover cannot stand to hear it.The hum of bees is taken by poets as a romantic sound inciting love. It is believed that people yearning for absent or unwilling lovers could not stand to hear bees' buzzing.

 Krishna, often called the “nectar of love” or “Madhava” (meaning “sweet like honey”), is associated with sweetness, charm, and divine attraction, much like the irresistible allure of flowers to bees. Honey bees play an important role in devotional imagery associated with Krishna, symbolizing divine attraction, sweetness, love, and the deep connection between Krishna and his devotees. The bee’s devotion to nectar mirrors the soul’s eternal search for the sweetness of divine love, making it a beautiful and powerful symbol in Krishna’s lore. We could see the golden bee pendant studded with blue sphairee and pearls in kanchipuram varatharajar temples annual festival time and in madurai alagarkovil they have honey bee necklaces made of blue sphare which is a very unique and rare piece.

In Shakta philosophy honey bees reflect the multi-faceted nature of the Goddess they symbolize her nurturing, life-giving aspect as well as her fierce protective power. Through these associations, bees become a reminder of the Goddess’s omnipresent energy, her ability to transform and protect, and her vital role as the force behind all creation.Just as honey bees transform nectar into honey, a substance that is sweet, nourishing, and pure, they serve as a symbol of spiritual transformation in Shakta philosophy. Devotees of the Goddess are encouraged to transform their minds and hearts through devotion (bhakti) and meditation, “sweetening” their souls to become worthy of divine grace. The journey of spiritual transformation is likened to the bee’s process of gathering nectar and producing honey.

In traditional Bengali jewelry, butterflies have historically been more prominent than honey bees. The butterfly motif has been widely used in various forms of jewelry that symbolizes beauty, grace, and transformation, making it a popular and significant motif in Bengali art and butterfly-shaped hair ornaments were indeed part of traditional Bengali jewelry, especially during the late 19th and early 20th centuries. These ornaments, known as *tikli* or *chur* (hair ornaments), were designed to add grace and charm to women’s hairstyles, reflecting the aesthetic values of the time.

In Bengali culture, the butterfly is a symbol of beauty, grace, and transformation, making it a fitting motif in jewelry. Butterfly designs were popular not only in hair accessories but also in *bala* (bangles), *kanbala* (earrings), and other ornaments. These jewelry pieces were typically made from gold or silver, sometimes adorned with gemstones or enamel to enhance the vibrant look associated with the butterfly motif. 

During the Bengal Renaissance, artisans and jewelers in Bengal also drew inspiration from nature, incorporating floral and animal motifs, including butterflies, to reflect the elegance of nature in their work. While butterfly ornaments may not be as commonly worn in contemporary Bengal, they remain an important part of the region’s rich cultural heritage in jewelry design. Here in this collage i had a traditional patter of Prajāpati ( butterfly ).

In summary, honey bees in Indian art and literature embody a blend of spiritual, emotional, and natural symbolism. Whether representing devotion, love, nature, or power, honey bees serve as a bridge between the material and divine worlds, celebrated for their role in the beauty and balance of life. Their image is timeless, reappearing across generations of Indian cultural expressions as a symbol of life’s sweetness, resilience, and interconnectedness.

--Ramu. Rm.N